jueves, 13 de febrero de 2020

3 GNOSSIENNES. GNOSSIENNE NO.1- OLOF HOJER

3 GNOSSIENNES GNOSSIENNE NO.1- OLOF HOJER

En el fondo de aquella casa de paredes agrietadas como venas hinchadas de rabia; suelo ceniciento y techos llenos de aureolas de manchas, apareció la dama blanca junto a su can azabache y ojos de plata, deslizándose ambos por la ventana.
*LA AMA: ¿Cómo has venido?
nadie te esperaba.
Miró la dama al ama en un silencio al vacío, que hasta los mismísimos tímpanos imploraban a gritos palabra, para no reventar del silencio tan nítido de aquel momento en aquella casa. Salió de la estancia la dama con su can azabache y luceros de plata y continuaron su marcha.
*LA AMA: ¿Qué buscas,
qué demandas?
y aparecieron ambos en la cocina; ni nadie, ni nada.
Y aparecieron en los aposentos; ni nadie, ni nada.
Y de cada vez más lejos se oía al ama:
-¡No hay nadie en esta casa!
Y en el último espacio que les quedaba por ser observado, vieron en la puerta un halo, y aparecieron en el baño.
Y apareció la niña albina, hecha una bolita, con la cabeza entre las rodillas rezando en voz de hilo a su dios favorito mientras contaba con los dedos cuántos padres nuestros le quedaban.
Quedó mirando la dama y sentó mirando el can con las orejas arriba dos horas muy largas.
Y de pronto, la niña levantó muy sosegada la mirada.
Y de pronto la dama pálida y el can tizón y plata parpadearon en la misma milésima de nada.
Y de pronto la dama nevada habló con la voz arrastrada y dijo tras una pausa:
-Era broma, niña blanca.
Y marcharon ambos, por la ventana.

ANOS

DE CUANDO LA PAVA DE LA PAVINSKI DEFECA UNA MAÑANA UN POLLEMA Y A OTRO, QUE LO TENÍA EN EL CAJÓN, LO REMATA Y HACE UNA ENCUESTA SOBRE SI SUBE UNO U OTRO Y AL FINAL "LOS ANOS" GANAN Y EL OTRO YA SI ESO MAÑANA..
Quiero hablar de esos anos,
pero no de todos,
de los que desprestigian a sus herm(anos)
ellos, los tan respetados,
de lo puto pesados,
que de tan tanto
viven irritados
vayan donde vayan
porque no les hacen caso;
sí, de los de "no hay gusto más descansado,
que el de después de haberse pronunciado".

Quiero hablar de los anos,
que se peen caliente
y se creen por encima omnisapientes
cuando total,
por el calcado dicho orificio sacan en suma lo mismo
de distintos colores y tamaños
(lo suyo más claro porque comen raro, claro).

Quiero hablar de esa forma que les caracteriza
de boca prieta con aires de las golondrinas
y última palabra indiscreta
que cuanto más la oigan
más contento se pone el agujero centro
porque esa noche, su metano,
ha dado una lección moral a los invitados;
y con suerte
han aprendido algo de provecho.

Esos anos,
¡grandes actores del cambio!
mientras todo el voraz Caballero Don Dinero
se frota las manos
vaginas y penes
y saca de sus heces
un nuevo nicho de mercado.
(mientraslahiperproduccióncrececrececrececrecerecrecrececrececrececrecerecrecrececrececrececrecerecrecrececrececrececrecerecrecrececrececrececrecerecrecrececrececrececrecerecrecrececrececrececrecerecrecrececreceCRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECECRECEynososquedandosintinglado).

Se alimentan de algo,
que les marca la línea de separado
entre los feos y los guapos
y como sabemos que te sentirás tentado por sus vulvas y rabos,
mi locurita y yo te damos unos briconsejos para que salgas del paso:
Si salís a comer y en la carta !NO, repito NO! les han considerado,
hay que aplicarles cremita,
por si les sale un eccemita
porque unas tristes patatas frita con aceite de palma
han podido llevarse al saco.

Si veis que se irritan,
hay que ponerles una mantita
y decirles al oído
"tranquilo, has hecho bien habiéndote quejado"
Y si veis que aun con eso no se calman,
ponedles una jarra de agua al lado
y le decís que si le cambia el agua durante muuuuucho mucho mucho mucho tiempo,
al final, estarán curados.
Luego, cuando por fin se queden dormidos,
sal a hurtadillas del cuarto y
bórrale tu número, facebook, twiter,
Tiktok tiket tak
la mare que els va cagar
snapchat, ara mh'e cagat
el ruletchat, el linkedan, del wasap,del eso del ligar
y por supuesto Instagram;
y ahora HUYE de ese lugar
y ve a abrazar a tu gato,
que aunque en el fondo no te quiera y simplemente le entretengas
seguro que él sí es más majo.

DE UNA PERSONA VACÍA

Soy una persona vacía
y lo que soy, seré y siento,
lo absorbo día a día
hasta que me canse,
conozca a otra gente más tronchante
y me dé, por ejemplo,
por llenarme de tatuajes
(aunque los haya odiado toda la vida).
Soy una persona tan vacía,
que cuando se me acabe el jugo de esta partida
sacaré un nuevo avatar
que se comporte como los otros digan.
Soy un huevo de fabergé,
que tras todo el oro y la platería
queda una bolsa de aire
que iré acoplando
a la forma que crea
que los del infierno puedan lanzarme hacia arriba
sin que se cuestionen si lo que soy es auténtico
o made in China.
Me meteré tanto en el papel
que no sabrás si algún día hubo verdad,
en alguna de mis otras vidas,
y quedaremos poco face tu face,
porque se me acaba viendo caspilla y la plantilla;
y yo, ante todo profesionalidad,
que soy una persona vacía, pero soy íntegra.
(o no sé si será eso, esa palabra es de mi época de listilla)
¡Ays...! ¡Es que así la vida es más sencilla!
¡con lo que cuesta evolucionar!
odiar, odiarme y que te odien los demás,
prefiero la opinión de muchos
que el sobreesfuerzo de pensar.
¿Elegir yo por mí
y no lo trending topic? jolín
que así no hay que trabajar,
no hay más que abrir pestaña
¡Y te lo dice todo ahí!
que si lo pone en internet, chicos,
es que es así.
bueno, o no. Espera
Bueno, ya aparecerá otra peña
y me haré una persona vegana
(que allí tengo muchas personas hermanas)
de ultraderecha,
artista,
macrobiótica,
animalista
trapera,
poeta,
cani, jardinera
cantante si me apuras,
o cualquier cosa que la presión social me diga que sea.
Y tranquilos, no sufráis por mí
porque, así como vosotros sufrís porque ¿y si no soy real?
a mí me suda la cona, es decir, me da igual,
yo pa mí y pa mi abuela,
la veri importan pipol person más especial
del mundo mundial. 

RETRATOS DE LAS VISTAS DE ANTONIA CUANDO BAJA A FUMAR EN SUS PAUSAS LARGAS.






MANIFIESTO DE UNA MAÑANA INDIGNADA


Me he dado cuenta de que donde dije digo digo Diego y que la opinión de ciertas personas, podrían cubrirse con, hirviendo, caramelo.
Me he dado cuenta, de que si dices lo que toca, aunque no lo practiques, te dan dinero.
Me he dado cuenta de que procrastinar, CASI nunca lleva a buen puerto.
Que si todos nos cogieramos de la mano en un círculo gigante de amor, sacaríamos la kalasnikov y quedaría un círculo de muertos.
Que si lloras tus desgracias en redes, en bares y pafetos como si las personas a las que lo cuentas fueran las únicas en saberlo, consigues que te den cosas, a veces mejores que un sueldo, porque pobrecite, es que sufre por dentro.
Me he dado cuenta de que querer es poder cuando quieres por encima de otros mientras paz y amor es tu mantra y luego compartir es lo de menos.
Y que si quieres hacer algo bueno, hay un laberinto inconmensurable de papeleo que te impide el deseo.
Y me he dado cuenta, de que ahora cuando cague por tercera vez, después de una noche de Telepizza, toda esta mierda, se disolverá con la cadena y se perderá en el océano.

DE CUANDO LA YESI Y EL YONATAN -HACE YA UN TIEMPO- ESTUVIERON HABLANDO DE SUS COSAS ETECÉ

DE CUANDO LA YESI Y EL YONATAN -HACE YA UN TIEMPO- ESTUVIERON HABLANDO DE SUS COSAS Y LES SALIÓ EL TEMITA DE: "BUENO, YA HEMOS TERMINADO LOS OBJETIVOS ¿Y AHORA, QUÉ HACEMOS?" Y LA YESI Y EL YONATAN SE PUSIERON UN TANTO TENSOS CON EL PANORAMA QUE SE PRESENTABA, PERO SE FUMARON UN PORRILLO DE NADA PARA NO PENSAR Y , POR SUERTE, PENSARON DE MÁS. Y LA YESI ESCRIBIÓ "CARTA DE UN MILENIAL A SU LIBERTAD".
Yo quiero ser de todo.
De todo lo que mis ojos puedan y quieran ver
por cada rendija
que mi cerebro exija
qué, cómo, tanto y cuánto quiero saber.
Vida no hay más que una, prima
y a una, que no tiene todo el tiempo que querría;
me entra un ardor que ataranta
bajo las capas de grasa,
músculo y entraña
que baila claqué
bebiendo café en grandes tazas.
¡Y me grita, grita y grita!
que no puedo hacer lo mismo
cinco calcomadías a la semana
y volver a casa.
Grita que aprenda,
que vaya, beba, viva y sienta;
que cambie, entienda, respire, cuestione,
ría, llore, reviente y explore,
me muera, reviva, retoce
que viva de goce
y que nunca me quede quieta en el bosque.
Me grita que la estabilidad es una mentira cifrada
[la Yesi del futuro]-aunque necesaria, pava-
que se puede perder el norte
y que no
pasa
nada.
Que puedo ¡disfrutar! de mi jornada
[la Yesi del futuro] – y ser pobre como las ratas-
Que puedo hacer mil cosas sin ser nada
y que esa nada llene todos los mientrastantos
para luego ser un todo multicromático
que pueda elegir por dónde le viene fario.
Me grita
“cómprate un sueño
¿cómo se ve?
cómprate un coche
y una casa donde vivir”,
pero nunca, nunca, nunca lo hagas
haciéndote cada pasito y para siempre,
más gris.
Y luego total ¡pa’que ninguno salgamos vivos de aquí!


DE CUANDO LA ANAMARI ENCUENTRA TRABAJO EN UN CALLCENTER ETECÉ



DE CUANDO LA ANAMARI ENCUENTRA TRABAJO EN UN CALLCENTER COMO ATENCIÓN AL CLIENTE DE UNA COMPAÑÍA MÓVIL Y LE QUIERE EXLOTAR LA CABEZA DE TANTAS INCONGRUENCIAS PORQUE NUNCA LE EDUCARON PARA HACER MAL SU TRABAJO Y LUEGO TENER DINERO EN SU CUENTA
No necesitarás experiencia
y tus ascensos serán,
por la consistencia de tu torso

o de tus tetas.

No tendrás nunca ni idea,
y mentirás al cliente para colgarle en 5 minutos
sea como sea.
Te daremos un puesto más alto,
y aunque sigas sin saber nada
gritarás y te lo creerás con todas tus fuerzas.
El cliente pasará por todos los eslavones
sin llegar al final de la cadena,
pues vivirá eternamente con la música en espera;
y si no entendiera tus incongruencias
le hablarás mal y, por supuesto, le cuelgas.
Subirá el cliente por peldaños imposibles
y si puedes mentirle
te daremos extras;
pues solucionar su problema no será tu tarea,
porque no eres una ONG
y no te pagaremos por dar soluciones con tus respuestas.
Nunca irá el técnico a instalarle nada
y nunca, nunca, nunca,
le devolverán ni un céntimo
de lo que otros le han hecho con cagadas.
Para nostros será todo una fiesta,
y tú, cliente, si podemos
te mandaremos a otro departamento
o como decimos nosotros:
a la mierda.
Seremos una empresa que sostenga
sinsetido tras sinsentido
con sueldo, paro y pagas extras(prorrateadasenlanóminadondecobraráslahoraa4,40)
para que tú, sucio cliente,
nunca llegues a tu recompensa.
En el departamento de bajas
sólo habrá un tipo cogiendo todas las llamadas de España,
para que, si de llamar te cansas
pidas portabilidad con la competencia
y cuanto te vayas
internet de tu casa siga estando de alta.
¿Por qué?
Pues señora, porque nos da la gana
y si no te gusta,
te aguantas
(pero nos pagas).
Escribiremos en tu contrato
Judit con Y griega
y tú, cliente,
tendrás que cancelar el contrato
y de nuevo llamar a ventas.
Confundiremos tu ficha con la de otra clienta
y tu cuenta bancaria pagará sus facturas
porque ¡ups!
no nos hemos dado cuenta,
y deberás rezar para que te toque
los cuatro de cada diez,
que sepan hacer de verdad la faena.
Somos la empresa líder en el sector,
de inventarnos las mejores mierdas,
y si no le gustara nuestra asistencia,
nos da exactamente igual,
porque cobraremos por llamada descolgada
y por nuestra mentira excelsa.

ME CAE MAL BASTANTE GENTE




Si tu semblante levantara su proeza
igual te llenaría las paredes de sonetos y mierda
latigazo a palabra manuscrita para hacerte
ver que eres un cristal opaco petulante
estornudando a otra gente
sobre si es o no es pertinente al club del buen escribiente.
Tú, que tus juntos vocablos parecen en aceite
retozando dos monos en patinete
eructando de vez en cuando algo decente.
Caballero don tontuna,
acercándose el micrófono a la húmeda
para deleitar a tu hombría
ululando gallardía de la dura
lluvia que te lluvia
lodo floreciente
en tu torre de marfil
tuneada con estrofas vagas y “macarras”
erosionando con tus caras la poesía no consagrada.
Qué pesadete eres,
caballero repelente,
Que de tantán inteligente
Seguro sabes ya quién eres.

DE CUANDO LA NAYARA QUEDA CON SUS COLEGAS etecé

Mi primera performance (leída "performance" a la española)
DE CUANDO LA NAYARA QUEDA CON SUS COLEGAS LA JENY, EL RAFI, EL DROGAS Y LA YOLI Y ESTOS LE DICEN: “BUAH TÍA TÓMATE ESTO QUE TE VA A ENCANTAR”. Y EL TEMA ES QUE LE ENCANTA PERO A PARTIR DE LA TERCERA HORA SE PLANTEA SU VIDA Y EL VIAJE SE TUERCE JUSTO DONDE NO QUERÍA ATERRIZAR.
Tíos,
¿Habéis probado a fumar
con la garganta apelmazada para llorar como si fuérais un niño pequeño?
¿Habéis probado a ver con vuestros catalejos
por el cristal blindado del futuro compuesto?
“Cuando tenga ya habré conseguido la respuesta correcta,
¡enhorabuena!
¡Pasaste la prueba!”.
¿Habéis probado a recoger trocitos de pulmón muerto y de riñones pariendo en el suelo?
¿Habéis muerto, resucitado, matado y caído en el agujero?
Joder... se está oscuro aquí dentro.
¿Habéis consumido cada manecilla con conocimiento?
¿eh? tú? tú? ¿lo habéis hecho?
tic. tac
tic. tac
tic. tac
¿Habéis, habéis...?
¿¡Han vuestros órganos internos
soportados todos y cada uno de los lamentos?
No sé tíos,
¿Hay que seguir contentos...
¡y limpios!
y haciendo podridos
siempre
lo
mismo?
[tocarse los brazos]
¿Habéis AMADO, alguna vez
a Jesucristo?
A mí es que me pone
con esas costillicas de nazarenos bueno
y su pelazo y su nariz de semita progre;
uff.. que me acelero.
[pelo]
Tíos... tíos...esto...
¿Esto es....?
¿Es esto una extensión de mis pensamientos?
¿Estamos... todos presos?
¿Qué preferís, octubre o febrero?
¿No tenéis hambre?
¿Esto que me sale son cristales del cuerpo?
Hoy he fumado tanto tanto y con tanto anhelo
que tres capas de ozono han explotado y tengo,
la sensación etérea de estar tocando daño
y de estar tres pisos por encima de mi esqueleto.
Tíos, se os olvida
a veces,
además de disfrutar o llorar,
se os olvida
[gesto]
respirar?










CONVERSACIÓN LARGA ENTRE THANOS Y LA JUANI etecé

CONVERSACIÓN LARGA ENTRE THANOS Y LA JUANI. THANOS LE EXPONE A LA JUANI LO QUE LE VA A HACER A LA TIERRA Y LA JUANI LE CUENTA OTRO TEOREMA QUE TENÍA PENSADO YA ELLA SOBRE QUITARSE A GENTE DE ENCIMA PORQUE YA SABÍA QUE SI TANTO VIVÍAN, LO QUE CON TANTO CARIÑO HABÍA PODIDO CREAR, HARÍA LA DEL SUICIDA. A THANOS LE MOLA EL JUANITAS ESTAIL Y LE DICE QUE SE LA APUNTA PARA LA PRÓXIMA PELÍCULA.
-Soy Thanos y vengo,
con mis seis gemas en la mano,
para evaporar a la mitad de tus humanos.

Así pues quítate de en medio, mujer,
y déjame hacer lo menester
para equilibrar la balanza otra vez
o con este cuchillito,
no me volverás a ver.

-¿Que qué?
yo soy La Juani de La Tierra,
de un pueblito mu bonito por la sierra,
y me dice usté a mí,
que dará un chasquito
con sus dedos de morcillo
y que matará a unos muchos
y se quedará tan ancho y tan tranquilo.
-En efecto.
-Pues ya le digo yo,
que mientras yo esté al mando,
ya puede usted volver a casita en su nave,
o con Fernando.
-Pero yo soy inevitable.
-Y yo creé esta maravilla
y a esa panda de subnormales
con todas sus libertades.
Así que, tranquilícese usté
y déjeme que le hable.

Como me estimo más que vuestra masacre
las relaciones sociales
y que precísamente esta especie, mucho emocionalmente, no es que aguante;
yo propongo la muerte de ellos entre todos
que eso saben bien desde que se comen los mocos.

Tranquilo que ya lo han hecho ellos todo,
cambiar la fruta por polvos,
yates sólo a unos pocos;
huesos, gotas y polvo,
oxígeno por confort
ganar tiempo por tiempo de mi creación
¡Evolución!
y cuando pueden darse cuenta
se hacen las suecas con la factura en el buzón
para su liquidación
y aun así, siguen invirtiendo
en acortarlo todo y morir solos.

Déjame a mí, hombretón del espacio de dedos jugosos.
Déjame que mueran ellos solos,
por inconmensurables mongolos.

Y tranquilo,
que yo controlo.

LA JENNY, LA AMERICANA etecé

LA JENNY, LA AMERICANA QUE ESTABA APRENDIENDO ESPAÑOL AHORA ESTÁ APRENDIENDO VALENCIANO PORQUE LE PARECE PRECIOSO Y SE ENAMORA DE UN HOMBRE HERMOSO Y LUEGO FUERON AMIGOS Y LUEGO FOLLARON Y ERAN MÁS AMIGUIS Y LUEGO VOLVIERON A FOLLAR Y JIJÍ JAJÁ Y UN DÍA LA JENNY SINTIÓ QUE IBA A EXPLOTAR Y LE ESCRIBE UN POEMA PORQUE YA SE QUIERE DECLARAR Y EMPIEZA MUY FINO, PERO ES QUE APRENDIÓ VALENCIANO DE FIESTA ENTRE SUECA Y EL PALMAR.

És el teu cor
una carmaniola en cendra
vinguda a mí en molta cura,
per fer-la tendra.
És la teva llengua
maestresa moderna
llepa que te llepa
els vidres que em guarden l’espelma
que em manté ferma
en la muntanya de brutícia seca.
Tú que ets brot
de planta enfiladissa,
que puja i s’enreda
al meu cap farçit de fum i infantessa manida,
t’amagaría al meu abraç,
perque ningú més que jo
et vera.

És la teua nit,
com en perill un crit sentit pel Hulk,
que passava justet per ahí.
És la teva pell
mel;
de romer;
i no parlem del teu culet!
que com una bresquilla tota pelusa
acabá de recollir,
l’agafaría amb dos mans i delicadesa pura
per acarisiarlo aixina amb la careta...
como para tocar con mi nariz en tu pecera.

Ets tú, fill dels estels,
píncep, amo i senyor del multivers sanser
i part del Perellonet,
que eres un rebonico falleret!
i jo.. bueno, el que veus,
pero, si t’en fa com a mí cuquet
et convide a la manteta, el Netflix
i al meu caloret més d’un temps.

DE CUANDO LOS DIOSES DE DIOSFERA etecé

DE CUANDO LOS DIOSES DE DIOSFERA CREAN LA TIERRA BAJO LA PRESIDENCIA DE NUESTRO DIOS POR EXCELENCIA Y DESPUÉS DE DOS TARDES SIN MIRAR SU EXPERIMENTO, LES SALIERON TODOS RETROMONGUERS DE CEMENTO.

Érase una vez nuestro Dios en su planeta
de dioses continentes de pene y vagina
en medio de una reunión secreta
para separar la noche y el día
en dos personas distintas;
y que a ver qué pasaría
si a unos los llamamos tío, y a otras tía.

Y así crearon la Tierra,
y lo que en ella existía:
plantas, ratas, unicornios, ciervos, gatitos y arpías.
Y luego ya... pues,
supina mierda podrida:
el grande y la pequeña,
el humo, la hoguera y la cueva,
la montaña y las palabras en piedra
el blanco y la negra,
el fuego y la madera,
el premio y la condena,
el inquisidor, el pecado y la guerra...

Y dijéronse los dioses del planeta Diosfera,
-Pero ¿cuándo se les ha ido tanto la cabeza?
¡Si se tenían que disfrutar hasta reventar!
¡Si para ello les hicimos dos orificios para salir y entrar a cada cual!
¿Cómo puede estar ahora mal?
¡Si fue para gozarse más!
¿Cómo puede ser esta fatalidad que les ha dado del matar?
¡Si, coño, los hicimos animales con fecha de caducidad!
Nosotros porque somos inmortales y podemos estar que si:
¡Cuidado, precipicio va!
¡Cuidado, arsénico en tu Cacaolat!
¡Cuidado, llegando puñales!
¿Pero ellos?
¿Serán subnormales?
¿Qué hemos hecho?
¡Si sólo han pasado dos tardes!
y ya se han liado a síes y noes,
que si peros y sus ejecutores,
que si... mira, es que.. es que...
¡Fermín! ven aquí,
dame un meteorito de esos de los grandotes
que vamos a matarlos a todes
y olvidar que creamos una civilización de retromonguers.